Eerste week op Zanethemba

Vrijdag!! Ongelooflijk hoe de eerste week in Zuid-Afrika is voorbij gevlogen. Vóór mijn vertrek kreeg ik voortdurend te horen 'geniet er maar van, want voor je het weet is het voorbij'. Nu begrijp ik echt wel wat ze daarmee bedoelden. Lang ben ik er nog niet en veel van de omgeving heb ik nog niet gezien, maar toch voelt het alsof ik hier al langer ben.

Mijn eerste dag op Zanethemba was tof! Ik ben samen met Hanne begonnen, een stagiaire en daarnaast ook mijn kamergenote. We werden vriendelijk onthaald en al snel werden we ingerold in onze dagelijkse bezigheid van de komende weken: spelletjes spelen met de kindjes. Vanaf het eerste moment dat we binnenkwamen, werden we 'besprongen' door de kindjes. Zo blij dat ze waren om nieuwe mensen te zien binnenkomen. Heel enthousiast, energiek en speels. Typische schattige kleuters. Het feit dat ze verwaarloosd, misbruikt of mishandeld werden, verandert niets aan hun levenslust en hun aanstekelijke positieve uitstraling.

Dat is wat me opviel de eerste paar minuten die ik doorbracht in de haven. 

De meeste kindjes hebben een traumatisch verleden achter de rug. Dit houdt m.a.w. ook in dat ze nu heel veel behoefte hebben aan aandacht, affectie en liefde. Toen ik er aankwam, waren er 8 kindjes, waaronder 3 baby's. Ze zitten er allemaal al lang genoeg om te weten dat daar waar ze nu zijn, veilig is. Dat ze liefdevol worden behandeld, goed worden verzorgd... De liefde die ze van hun biologische ouders niet kregen, krijgen ze in de haven en later ook bij hun adoptieouders. 

Doordat ze nu weten dat ze gewild en geliefd worden, zijn ze ook sneller geneigd om aanhankelijk te worden en je nu en dan eens 'mom' of 'mommy' te noemen. De eerste keer dat ik zo werd aangesproken door één van de kindjes, ervoer ik verschillende emoties tegelijkertijd. Ik werd met verbazing geslagen, ik was verbluft enerzijds, maar ook positief verrast en gelukkig anderzijds. Dit wou namelijk zeggen dat het kindje mij toeliet in zijn persoonlijke levenssfeer en me vertrouwde. Toch wist ik dat ik moest oppassen met zulke dingen. Het kind mag namelijk niet te aanhankelijk worden; op een dag zouden onze wegen toch scheiden... Bovendien ben ik daar niet om de rol van de mama in te nemen. Dit moest ik duidelijk maken aan het kind. Ik vertelde dat ik niet 'mommy' ben, maar Müge. Deze opmerking heb ik regelmatig herhaald en geleidelijk aan merkte ik dat ik voortaan weer 'Müge' was. :)

Eén van de dingen die blijft hangen is het feit dat twee van de kinderen heel zorgzaam zijn t.o.v. de andere kinderen. Het gaat om een tweeling die door de ouders werd verwaarloosd, niet echt geliefd en in de steek werd gelaten. Ze hebben geen zorgzaamheid, ouderlijke liefde of affectie ervaren, maar toch hebben ze zelf wel een groot hart en een gevoel van liefde en zorgzaamheid jegens de jongere kindjes. Wat mooi om dit van dichtbij te mogen meemaken...

Aanvankelijk was het personeel wat afstandelijk. Dit is ook normaal: ze moeten plots twee nieuwe mensen accepteren in de groep, dat gaat niet zomaar. Maar ik heb ondertussen al ontdekt wat ik moet doen om die onzichtbare muur te doorbreken; oprechte interesse tonen in hen. Hebben ze zelf kinderen? Zijn ze getrouwd? Wat vinden zij belangrijk?... en natuurlijk: begroeten met 'Molo' (begroeting van één persoon in het Xhosa) of 'Molweni' (begroeting van twee personen) :). Opeens zie je een glimlach verschijnen op hun gezicht :).